Walter Egelman: Ploeteren

Onze huisintellectueel Walter Egelman is, na zijn debuut met het verslag van de open dag, alweer terug met een nieuw stukje tekst. Lezen doe je hieronder.

Soms zijn er van die zomers die je liever overslaat. Regen is dan alles wat de klok slaat. Gelukkig is er dan altijd wel onderhoudend voetbalnieuws: er komen spelers op proef, er worden interessante oefenwedstrijden georganiseerd en uiteindelijk worden er hoopgevende nieuwe spelers gepresenteerd. Maar zelfs van hoopgevende transfers was deze zomer geen sprake. De oogst was bijzonder mager: een handjevol amateurs en de waarschijnlijke komst van een cult-Surinamer voor de verdediging. Kortom een zomer die, afgezien van de komst van Misidjan, beter niet had kunnen plaatsvinden: Ellende aan de IJssel. Het doet je bijkans verlangen naar spelers uit het recente verleden, zoals een Finse Viking die werkt aan zijn comeback in de Scheg.

Het zal om een uurtje of één op een maandagmiddag zijn geweest dat ik in het wedstrijdbad van de Scheg plonste. Om mij heen vooral mensen die al oud waren toen Leo Halle begon met keepen. Tussen dit vrolijk ronddobberende volk, viel zijn verschijning dan ook direct op. Omdat hij jonger was. Maar ook omdat hij voor zijn zijn jeugdige voorkomen veel te langzaam ging. Links en rechts haalden de bejaarden hem in. In tegenstelling tot hen leek hij er ook niet voor zijn plezier te zijn. Daarvan getuigden de holle ogen en een verbeten kop, die omlijst werden door woeste blonde manen. Eerst dacht ik dat hij helemaal niet kón zwemmen: hij trappelde verwoed met zijn benen, terwijl zijn armen slap langs zijn lichaam hingen en hij afwezig naar een punt in de verte staarde. Zijn hoofd ging op en neer maar vooruit kwam hij nauwelijks. Met zijn lange haren leek hij nog het meest op een zwemmende hond. Terwijl hij vreugdeloos zijn baantjes trok en naar een punt in de verte tuurde besefte ik me ineens dat ik hem herkende, maar waarvan?

Dit gevoel van herkenning had mij een paar jaar terug al eens besprongen, toen ik naar een paar basketballers voor de Dirk van de Broek stond te kijken. Ineens sjokte er een lange blonde man voorbij met in zijn kielzog een magere blonde vrouw. Hij droeg blauwe slippers, een kleurrijk trainingspak en in zijn linkerhand een hele volle booschappentas. Zij droeg eveneens een trainingspak en een nog vollere booschappentas, maar dan in de rechterhand. Dit bleken achteraf Sander Post en zijn vrouw te zijn. Sander leek het ook niet naar zijn zin te hebben op dat pleintje, maar kon zich toch verheugen op een maaltijd van zijn magere vriendin. De ongelukkige man in het zwembad had niets om naar uit te kijken. Ja, vermoeidheid, misschien. Na enig kijken en nadenken besefte ik mij dat het Hem wel moest zijn, het kón niet anders, maar niets was zeker, ik zou moeten wachten tot hij het bad uit ging. Een paar minuten later zat de zwempartij er klaarblijkelijk op. Hij deed een blauw sponsen tuigje, waarmee hij bleef drijven zodat hij alleen zijn benen hoefde te gebruiken, af, en verliet het bad. Toen hij via de trap op de kant geklommen was, wist ik het zeker: ik had zojuist Niklas Tarvajärvi een individueel trainingsprogramma zien afwerken.

Toen ik mij na het zwemmen uitgeput onder de douche stapte bedacht ik dat het voor Tarvajärvi menens was: de man leeft deze zomer volledig tussen hoop en vrees: vorig jaar een uitermate matig seizoen gedraaid (afgezien van de magische bekerwedstrijd tegen RKC) en als hij ook dit seizoen weer niet fit kan worden, is het gewoon afgelopen met zijn carrière. Dus dan ga je gewoon naar het zwembad. Alleen. Zonder trainer. Ploeteren tussen de hordes bejaarden. Blik op oneindig en gáán.

Buiten Marnix Kolder hebben we geen serieuze spits en een nieuwe spits krijgen we ook niet. En de noodzakelijke nummer 10 blijft maar achterwege. De zomer van de Fin die ooit naar Heerenveen meekwam met de Scandinavische invasie heeft daarom veel gemeen met de zomer van Eagles zelf: ploeteren, de kop boven water proberen te houden en hopen dat we aankomend seizoen iets aanvaardbaars kunnen laten zien.

Een week later ging ik weer zwemmen. Tarvajärvi was er ook weer. Verbeten kop boven het water, blik op oneindig en werken totdat hij zijn machtige moegestreden lijf op de kant trekt. Laat Niklas’ nieuwe seizoen maar komen. Aan zijn werklust zal het in elk geval niet liggen.